O criterio de verosimulitude de Karl Popper

Karl Popper adscribiu á postura que se denomina realismo científico, segundo a cal as teorías científicas son auténticas descricións -aínda que nunca perfectas ou completas da realidade.

Pero o realismo popperiano asumía tamén una das variantes da tese da verosimilitud ou verosimilitud relativa (verosimilitude).
O creador da noción de corroboración científica mantivo sempre un criterio segundo o cal unha teoría empírica (pertencente ás ciencias naturais ou ás ciencias sociais) que sucede a outro nunha certa especialidade ou disciplina é unha mellor descrición do seu obxecto de estudo, da fracción da realidade de que se ocupa.

Neste sentido, o criterio de verosimilitud relativa de Popper é complementado coa súa idea de que a ciencia tende, achégase ao longo do tempo á verdade como "un ideal regulador" ou meta da ciencia.
Vale dicir, que segundo esta idea as teorías sucesoras están máis preto da teoría verdadeira (a que describe completamente o seu obxecto de estudo e ten todas as súas -infinitas- afirmacións verdadeiras) que as precedentes.

Pero ademais, Popper pretendeu brindar un critero de verosimilitud relativa que puidese servir para comparar teorías a partir do seu contido de verdade e o seu contido de falsidade.
Pero fallou, a pouco de publicado, e simultaneamente, Pavel Tichy e David Miller (discípulo de Popper, actualmente traballando en Chile) brindaron en 1974 unha demostración lóxica de que o criterio de verosimilitud, similitude coa verdade ou cercania.

Sucintamente, Popper propuña que dada a teoría A e a súa sucesora B, B é máis verosímil que A si:
a) o seu contido de verdade é maior que o de A, en tanto que o seu contido de falsidade é menor ou igual que o de A, ou ben
b) o seu contido de falsidade é menor que o de A, en tanto que o seu contido de verdade é maior ou igual.

Las leyes de la robótica: El código moral del Robot

Baixo a miña humilde opinión como interesado na materia, penso que una das maiores achegas de Isaac Asimov á Ciencia Ficción (atreveríame dicir que á Filosofía en xeral) é o conxunto das leis robóticas:

1º-Un robot non pode facer dano a un ser humano ou, por inacción, permitir que un ser humano sufra dano.

2º-Un robot debe obedecer as ordes dadas polos seres humanos, agás se estas ordes entrasen en conflito coa 1ª Lei.

3º-Un robot debe protexer a súa propia existencia na medida en que esta protección non entre en conflito coa 1ª ou a 2ª Lei.

Estas leis son, segundo definición do propio autor «formulaciones matemáticas impresas nos carreiros positrónicos do cerebro» dos robots, é dicir, liñas de código do programa de funcionamento do robot gardadas na ROM do mesmo.

Interpretación da Lei:

Pero non é tan sinxelo matizar as leis xa que dan lugar a múltiples ramificacións e raíces que se han diseccionado e discutido tanto dentro como fóra da obra de Asimov. O Robot enfróntase aos mesmos dilemas morais aos que se enfronta o ser humano ao que se lle dá o poder de matar:

Ao principio, cando os robots eran máis simples (no fondo tanto como os seres humanos que os deseñaban) o criterio era cuantitativo: dúas vidas valen máis que unha. Aos poucos este criterio foise matizando xa que había vidas que podían considerarse máis valiosas que outras: a dun neno, un líder, o dono ao que o robot debía protexer,etc...

As ramas seguían estendéndose a medida que aumentaba a complexidade do robot e, por tanto, a súa capacidade de autorreflexión: Realmente calquera neno? Realmente calquera líder? Sempre o dono? Pódese magoar fisicamente ao atacante para protexer a psiquis do atacado?

E todas estas preguntas deberían ser contestadas baixo unha análise puramente lóxica, carente de emoción xa que, en teoría, os robots non senten.

A historia da teoría do coñecemento

Non se pode falar dunha teoría do coñecemento, no sentido dunha disciplina filosófica independente, nin na Antigüedad nin na Idade Media. Na filosofía antiga atopamos múltiples reflexións epistemolóxicas, especialmente en Platón e Aristóteles.

Pero as investigacións epistemológicas están ensartadas aínda nos textos metafísicos e psicolóxicos. A teoría do coñecemento como disciplina autónoma aparece por primeira vez na Idade Moderna.

Como o seu fundador debe considerarse ao filósofo inglés John Locke, A súa obra mestra (Ensaio sobre o entendemento humano), aparecida en 1690, trata dun modo sistemático as cuestións da orixe, a esencia e a certeza do coñecemento humano.

Como o verdadeiro fundador da teoría do coñecemento dentro da filosofía continental preséntase Emmanuel Kant. Na súa obra mestra epistemológica, a Crítica da razón pura (1781), trata, ante todo, de dar unha fundamentación crítica do coñecemento científico da natureza.

El mesmo chama ao método de que se serve nela “método transcendental”. Este método non investiga a orixe psicolóxica, senón a validez lóxica do coñecemento.

Por mor deste método, a filosofía de Kant chámase tamén brevemente, trascendentalismo ou criticismo.