tag:blogger.com,1999:blog-77753655781059577572024-02-18T19:27:05.707-08:00Filosofía da CienciaBlog dedicado a la histortia de toda la Filosofia y su historia.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-54501519910663470812017-02-12T14:05:00.002-08:002017-02-12T14:05:59.683-08:00O criterio de verosimulitude de Karl PopperKarl Popper adscribiu á postura que se denomina realismo científico, segundo a cal as teorías científicas son auténticas descricións -aínda que nunca perfectas ou completas da realidade.<br />
<br />
Pero o realismo popperiano asumía tamén una das variantes da tese da verosimilitud ou verosimilitud relativa (verosimilitude).<br />
O creador da noción de corroboración científica mantivo sempre un criterio segundo o cal unha teoría empírica (pertencente ás ciencias naturais ou ás ciencias sociais) que sucede a outro nunha certa especialidade ou disciplina é unha mellor descrición do seu obxecto de estudo, da fracción da realidade de que se ocupa.<br />
<br />
Neste sentido, o criterio de verosimilitud relativa de Popper é complementado coa súa idea de que a ciencia tende, achégase ao longo do tempo á verdade como "un ideal regulador" ou meta da ciencia.<br />
Vale dicir, que segundo esta idea as teorías sucesoras están máis preto da teoría verdadeira (a que describe completamente o seu obxecto de estudo e ten todas as súas -infinitas- afirmacións verdadeiras) que as precedentes.<br />
<br />
Pero ademais, Popper pretendeu brindar un critero de verosimilitud relativa que puidese servir para comparar teorías a partir do seu contido de verdade e o seu contido de falsidade.<br />
Pero fallou, a pouco de publicado, e simultaneamente, Pavel Tichy e David Miller (discípulo de Popper, actualmente traballando en Chile) brindaron en 1974 unha demostración lóxica de que o criterio de verosimilitud, similitude coa verdade ou cercania.<br />
<br />
Sucintamente, Popper propuña que dada a teoría A e a súa sucesora B, B é máis verosímil que A si:<br />
a) o seu contido de verdade é maior que o de A, en tanto que o seu contido de falsidade é menor ou igual que o de A, ou ben<br />
b) o seu contido de falsidade é menor que o de A, en tanto que o seu contido de verdade é maior ou igual.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-16637154050478632612017-02-12T13:39:00.001-08:002017-02-12T13:39:09.776-08:00Las leyes de la robótica: El código moral del Robot<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
Baixo a miña humilde opinión como interesado na materia, penso que una das maiores achegas de Isaac Asimov á Ciencia Ficción (atreveríame dicir que á Filosofía en xeral) é o conxunto das leis robóticas:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.asimov.es/wp-content/uploads/2014/07/yo-robot-480x288.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="yo-robot-480x288.jpg" border="0" height="120" src="http://www.asimov.es/wp-content/uploads/2014/07/yo-robot-480x288.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
1º-Un robot non pode facer dano a un ser humano ou, por inacción, permitir que un ser humano sufra dano.</div>
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
2º-Un robot debe obedecer as ordes dadas polos seres humanos, agás se estas ordes entrasen en conflito coa 1ª Lei.</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
3º-Un robot debe protexer a súa propia existencia na medida en que esta protección non entre en conflito coa 1ª ou a 2ª Lei.</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
Estas leis son, segundo definición do propio autor «<i>formulaciones matemáticas impresas nos carreiros positrónicos do cerebro</i>» dos robots, é dicir, liñas de código do programa de funcionamento do robot gardadas na ROM do mesmo.</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
Interpretación da Lei:</div>
<div class="" style="clear: both; text-align: center;">
Pero non é tan sinxelo matizar as leis xa que dan lugar a múltiples ramificacións e raíces que se han diseccionado e discutido tanto dentro como fóra da obra de Asimov. O Robot enfróntase aos mesmos dilemas morais aos que se enfronta o ser humano ao que se lle dá o poder de matar:</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://tse1.mm.bing.net/th?id=OIP.3OZEh-Y4aEBPtARz5pZfpQDFEs&pid=15.1&P=0&w=300&h=300" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://tse1.mm.bing.net/th?id=OIP.3OZEh-Y4aEBPtARz5pZfpQDFEs&pid=15.1&P=0&w=300&h=300" width="131" /></a>Ao principio, cando os robots <span style="text-align: center;">e</span><span style="text-align: center;">ran máis simples (no fondo tanto como os seres humanos que os deseñaban) o criterio era cuantitativo: dúas vidas valen máis que unha. Aos poucos este criterio foise matizando xa que había vidas que podían considerarse máis valiosas que outras: a dun neno, un líder, o dono ao que o robot debía protexer,etc...</span></div>
<div style="text-align: center;">
As ramas seguían estendéndose a medida que aumentaba a complexidade do robot e, por tanto, a súa capacidade de autorreflexión: Realmente calquera neno? Realmente calquera líder? Sempre o dono? Pódese magoar fisicamente ao atacante para protexer a psiquis do atacado?</div>
<div style="text-align: center;">
E todas estas preguntas deberían ser contestadas baixo unha análise puramente lóxica, carente de emoción xa que, en teoría, os robots non senten.</div>
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-47108227803040157472017-02-12T12:34:00.000-08:002017-02-12T13:41:36.037-08:00A historia da teoría do coñecemento<br />
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;">
<a href="https://tse4.mm.bing.net/th?id=OIP.PuUnUDRLzAch-0PMdPxwCwEsB7&pid=15.1&P=0&w=308&h=128" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><br /></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><span style="color: black;">Non se pode falar dunha teoría do coñecemento, no sentido dunha disciplina filosófica independente, nin na Antigüedad nin na Idade Media. Na filosofía antiga atopamos múltiples reflexións epistemolóxicas, especialmente en Platón e Aristóteles.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="http://image.slidesharecdn.com/teoradelconocimientodearistoteles-100415225403-phpapp01/95/teora-del-conocimiento-de-aristoteles-12-728.jpg?cb=1271372622" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://image.slidesharecdn.com/teoradelconocimientodearistoteles-100415225403-phpapp01/95/teora-del-conocimiento-de-aristoteles-12-728.jpg?cb=1271372622" height="240" width="320" /></a></div>
<span style="color: black;">Pero as investigacións epistemológicas están ensartadas aínda nos textos metafísicos e psicolóxicos. A teoría do coñecemento como disciplina autónoma aparece por primeira vez na Idade Moderna.</span><a href="https://tse4.mm.bing.net/th?id=OIP.PuUnUDRLzAch-0PMdPxwCwEsB7&pid=15.1&P=0&w=308&h=128" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><b><br /></b></span></a><a href="https://tse4.mm.bing.net/th?id=OIP.PuUnUDRLzAch-0PMdPxwCwEsB7&pid=15.1&P=0&w=308&h=128" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><b><br /></b></span></a><a href="https://tse4.mm.bing.net/th?id=OIP.PuUnUDRLzAch-0PMdPxwCwEsB7&pid=15.1&P=0&w=308&h=128" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><b><br /></b></span></a><u></u><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<u><a href="https://tse3.mm.bing.net/th?id=OIP.M2aaff632e201c51b6b6238bcf7dc3319o0&pid=15.1&P=0&w=300&h=300" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://tse3.mm.bing.net/th?id=OIP.M2aaff632e201c51b6b6238bcf7dc3319o0&pid=15.1&P=0&w=300&h=300" width="120" /></a></u></div>
<div style="text-align: left;">
Como o seu fundador debe considerarse ao filósofo inglés John Locke, A súa obra mestra (Ensaio sobre o entendemento humano), aparecida en 1690, trata dun modo sistemático as cuestións da orixe, a esencia e a certeza do coñecemento humano.</div>
<div style="text-align: left;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
</div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center; text-decoration: underline;">
<a href="http://image.slidesharecdn.com/lneadeltiempohistoriadelafilosofa-150326083202-conversion-gate01/95/lnea-del-tiempo-historia-de-la-filosofa-25-638.jpg?cb=1427358781" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://image.slidesharecdn.com/lneadeltiempohistoriadelafilosofa-150326083202-conversion-gate01/95/lnea-del-tiempo-historia-de-la-filosofa-25-638.jpg?cb=1427358781" height="179" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
Como o verdadeiro fundador da teoría do coñecemento dentro da filosofía continental preséntase Emmanuel Kant. Na súa obra mestra epistemológica, a Crítica da razón pura (1781), trata, ante todo, de dar unha fundamentación crítica do coñecemento científico da natureza.</div>
<div style="text-align: left;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left; text-decoration: underline;">
<u><b><br /></b></u></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-decoration: underline;">
</div>
<div>
El mesmo chama ao método de que se serve nela “método transcendental”. Este método non investiga a orixe psicolóxica, senón a validez lóxica do coñecemento.</div>
<div>
Por mor deste método, a filosofía de Kant chámase tamén brevemente, trascendentalismo ou criticismo.</div>
<div style="text-decoration: underline;">
</div>
</div>
<br />
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;">
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-10748511064823122872016-11-20T08:16:00.000-08:002016-11-20T08:16:02.368-08:00Os Precursores e a sua Importancia na FilosofiaPara Aristóteles (384 adC-322 adC) a ciencia era coñecemento certo por medio de causas. Esta definición (tendo en conta o amplo concepto de ciencia da antigüidade, diferente do máis restrictivo actual) tivo vixencia en Europa occidental durante séculos, ata que foi rexeitada pola nova filosofía natural que nacía nos séculos XVII e XVIII. <br /><br /> A escolástica propuxo a regularidad e uniformidade para a súa aplicación na ciencia. <br /><br /> René Descartes (1596 - 1650) pretendía un coñecemento certo baseado na existencia indubidable dun suxeito pensante, e avanzar grazas a ideas claras e distintas. O papel da experiencia quedaba nun segundo plano. Non é de estrañar que, no campo da ciencia, os racionalistas destacasen en matemáticas, como o mesmo Descartes ou como Leibniz, creador xunto con Newton do cálculo infinitesimal. <br /><br /> A corrente filosófica iniciada por Francis Bacon (1561 - 1626) propoñía un coñecemento da natureza empirista e inductista. Para elixir entre teorías rivais non había que recorrer á argumentación, senón realizar un experimento crucial (instantia crucis) que permitise a selección. David Hume (1711 - 1776), o principal filósofo empirista, subliñou aínda máis a importancia dos feitos fronte ás interpretacións. <br /><br /> Pero o racionalismo e o empirismo clásicos destacaban excesivamente un dos aspectos da ciencia (a racionalidad ou a experiencia) en detrimento do outro. O idealismo trascendental de Kant (1724 - 1804) intentou unha primeira síntese de ambos sistemas na que o espazo e o tempo absolutos de Newton convertéronse en condicións que impón a nosa mente para poder aprehender o mundo externo. <br /><br /> Dentro da tradición empirista Auguste Comte (1798 - 1857) propuxo unha filosofía, o positivismo, na que a ciencia reducíase a relacionar fenómenos observables, renunciando ao coñecemento de causas. Ernst Mach (1838 - 1916) exerceu, co seu empiriocriticismo, unha gran influencia que preparou o nacemento do Círculo de Viena. Mach desenvolveu unha filosofía de orientación empirista centrada nos conceptos e métodos da ciencia. Esta debe estudar só as aparencias (os fenómenos), de forma que intentar estudar algo que non se nos presenta directamente aos sentidos é facer metafísica. Coherente coas súas ideas filosóficas, Mach opúxose ata o final á nova teoría atómica, cuxo obxecto é inalcanzable á experiencia. <br /><br /> Pierre Duhem (1861 - 1916) afirmou que "toda lei física é unha lei aproximada; polo tanto, seguindo a lóxica estrita, non pode ser nin verdadeira nin falsa; calquera outra lei que represente as mesma experiencias coa mesma aproximación pode pretender, con tanto dereito como a primeira, o título de lei verdadeira, ou, para falar máis exactamente, de lei aceptable". Aínda así, Duhem opinaba que a medida que a ciencia avanza, vaise achegando progresivamente a unha descrición máis fiel da natureza<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-54524510374353080052016-11-20T07:54:00.002-08:002016-11-20T08:20:12.348-08:00FILOSOFÍA DA CIENCIA E HISTORIA DA CIENCIA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="Resultado de imagen de fotos de los precursores de la filosofia" class="mainImage accessible nofocus" data-bm="60" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6MPxAMBv0KMO4W07ljMf-qbQ8w3uWXoQSZ8yctRH_vV8ngLzDdhyphenhyphennuPK_UicurQbWNfLWZuJ9sTR-VUGH-1azYug2dLNfq5MK6LfPW1Wl9lj85twVWYSA3sNCNrIOpBdDMUEbK0O1_u0E/s1600/filosofia.PNG" tabindex="0" title="Ver imagen de origen" />PUBLICADA en 1962, A estrutura das revolucións científicas, a obra máis influente na filosofía da ciencia do século XX, comeza con estas palabras: “Si considérase a historia como algo máis que un depósito de anécdotas ou cronoloxía, pode producir unha transformación decisiva da imaxe que temos actualmente da ciencia. Aínda que Kuhn non foi o primeiro en reclamar un papel crucial para a historia na filosofía da ciencia (Duhem e Whewell serían dous exemplos destacados do século XIX), o seu consigna historicista é un reto ao modo en que os empiristas lóxicos e os seus discípulos entenderon a filosofía da ciencia. Kuhn pretendía o achegamento á ciencia “real”, tal como efectivamente foi practicada, e situábase en contra dos enfoques formalistas derivados do empirismo lóxico –a “Concepción Herdada”. Tales enfoques tenderon a caracterizar a ciencia como unha entidade abstracta e estática, esquecendo que se trata dun produto humano que, como moitos outros,ten unha historia.<img alt="Resultado de imagen de fotos de los precursores de la filosofia" class="mainImage accessible nofocus" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGE6OEfBVVE-XQHql9a6biMXBtmVo15uZ_P3V5tNb5emcJiUeTa7mO7xDiPbc4wwVtfJ7nUx6Ez2zK_DHNffERkDk0bZ3JpXNB0-dYZ0dZZ9Tyyr1TfJyHfeOB8UCwETgAWf44-JbhEfQ/s1600/niet.jpg" tabindex="0" title="Ver imagen de origen" /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
A perspectiva histórica proponse, pois, como un correctivo para esta imaxe atemporal, e pretendidamente engañosa, da ciencia.1 Uns anos despois, a obra de Lakatos serviu para alimentar a polémica sobre a relevancia que a historia da ciencia posúe para a filosofía da ciencia, polémica que alcanzou o seu punto álgido a mediados dos setenta. Desde entón o debate foi retomado ocasionalmente aínda que nunca coa virulencia anterior. A comezos do século XXI a idea de que a filosofía da ciencia ha de contar coa historia gañou as súas adeptos. Para algúns forma parte do conxunto básico de supostos que orientan ao filósofo da ciencia na súa tarefa. Neste estado de cousas hai que considerar tamén os enfoques naturalistas do coñecemento, en auxe desde finais dos 70. O naturalismo epistemológico sostén, en palabras de W.V. Quine, un dos seus padrinos máis soados, que ?o coñecemento é un?, e que non hai diferenzas cualitativas entre a ciencia e a filosofía senón cuantitativas, isto é, en canto ao grado de generalidad con que abordan os seus problemas. En filosofía da ciencia o naturalismo cuestiona a pertinencia dos enfoques apriorísticos, ben porque se esgotan na análise lingüística-conceptual (a ?lóxica da ciencia? de Carnap), ben porque son construcións especulativas sobre o funcionamento da ciencia que non contan co respaldo dos feitos, da práctica científica. A filosofía ?naturalizada? da ciencia obriga a contar coa evidencia proporcionada por distintas disciplinas científicas, entre as cales atópase, desde logo, a historia, pero tamén a psicología, a sociología, a intelixencia artificial, etc. Así, o naturalismo en ocasións xogou a favor do xiro historicista, ao considerar que a historia proporciona a evidencia científica na que a filosofía da ciencia debe apoiarse, e noutras ocasións non.<br />
<br />
Sosteño que o obxecto de estudo de FC é a dimensión normativa da ciencia, dimensión que se descompón en dous estratos, o metodológico e o axiológico. Diferenciarei, ademais, dúas formulacións básicas dentro de FC: descriptivo e prescriptivo. Defender que a evidencia histórica é imprescindible para FC equivale a defender para aquela un rol que vai máis aló do ilustrativo, concedendo aos episodios da historia o papel de fonte da que derivar unha concepción metodológica, ou o de árbitro que as refuta ou confirma. Tras criticar algunhas propostas concretas para incorporar HC a FC, suxiro algún modo de sacar partido do rexistro histórico máis aló dun descriptivismo que consista nunha historia dos cambios acontecidos. Ao meu xuízo, o filósofo da ciencia ?historicista? ha de pagar un alto prezo: ou sacrifica o prescriptivo polo descriptivo, ou o xeral polo particular.<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7775365578105957757.post-88353965698287838032016-11-20T07:54:00.001-08:002016-11-20T07:55:20.291-08:00Ciencia, historia e revolución científica<br />
<div style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;">
<img alt="Resultado de imagen de fotos de kuhn" class="mainImage" data-height="1316" data-width="1600" height="228" kvalue="5108" src2="https://filosofiadacienciaufabc.files.wordpress.com/2011/03/kuhn-110273-050-f968add7.jpg" src="https://tse4.mm.bing.net/th?id=OIP.Mc9ca59fd0b47394893138e4faaa553edo0&pid=15.1" style="height: 382px;" title="Ver imagen de origen" width="320" /></div>
<br />
Non moita xente coñece a reacción que supuxo Thomas Kuhn na década dos 60 coa súa obra "La estructura de las Revoluciones Cientificas", para o mundo enteiro xa que tiveronse en conta novos aspectos como a historia ou a socioloxia na ciencia.<br />
<br />
O traballo de Kuhn podemolo clasificar de descriptivo, as teorías baixo as que traballan os filósofos son paradigmas no que o estado habitual da ciencia non busca criticalo senon mais ben amplialo de forma constante. Se o numero de problemas non resoltos dun paradigma son demasiados extensos e non e capaz de pasar unha crise pasarase ao estado de "ciencia extraordinaria" , o que se ensaian novas teorías.<br />
<br />
Por ultimo se estes termos se aceptan pasarase a unha "Revolucion Cientifica", e pasase de novo ao estado de "Ciencia Normal"; Según Kuhn o novo paradigma non so se admite por argumentos loxicos, senon que tamen afecta o aspectos culturais do científico e non pode compararse en ningún aspecto co paradigma anterior, ao que Kuhn chama "Inconmensurabilidade dos Paradigmas".<br />
<br />
<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02520961853187998809noreply@blogger.com0